Hoewel mijn pijnklachten op den duur minder werden en ik weer vrijer bewoog, bleef mijn dagelijkse belastbaarheid laag. Tijdens een intensief revalidatietraject kwam ik in aanraking met Acceptance en Commitment Therapie (ACT). Dit bleek de missende schakel: mijn gedrag. Ik was voortdurend aan het vechten met mijn klachten wat bakken energie kostte. Het was alsof iemand een enorme spiegel voor hield en ineens zag ik heel zuiver wat er gebeurde.

Ik hoef jou niet te vertellen hoe groot de impact van aanhoudende klachten op alle gebieden van je leven is. De wanhoop en machteloosheid die je voelt als je ondanks alle inspanningen maar geen grip op je klachten krijgt zijn groot. En juist dat willen oplossen of vermijden van klachten krijgt onbewust steeds meer invloed op je leven. Wat je klachten ook weer beïnvloedt en deels zelfs in stand kan houden. Helaas heb ik later na mijn revalidatie covid gekregen waar ik niet goed van herstelde. Omdat ik toen al bekend was met ACT kon ik veel beter aanvoelen wanneer ik bovenop mijn frustratie van het gebrek aan energie en de spierklachten, ook nog eens heel erg ging piekeren over oplossingen. De vaardigheden die ACT mij geleerd heeft, waren voor mij onmisbaar. Hierdoor voelde ik mij met mijn beperkingen toch een stuk vrijer.

ACT leert je namelijk te stoppen met strijden en binnen jouw grenzen weer te gaan doen wat je hart werkelijk verlangt. Dat laatste is een belangrijk aandachtspunt binnen een traject. Waardevolle dingen doen in het leven, die passen bij wat jij diep van binnen belangrijk vindt. En daarin ook de pijn mogen voelen van de dingen die niet meer gaan zo als jij dat eerder gewend was. Om zo het leven te creëren waarin jij vrijer beweegt, naar je hart luistert en je steeds beter die balans weet te vinden tussen wat wel en niet kan. En alle vormen daar tussenin.